- Kto przyniesie szklankę wody na starość? - Dziecko przyniesie!
Tylko ci, którzy tak mówią, nie sądzą, że pomaganie rodzicom nie jest obowiązkową funkcją dzieci.
Rodzimy dzieci nie dla osobistego zysku, ale dla miłości, na naszą prośbę, bez pytania czy zainteresowania opinią przyszłej osoby. A wymaganie od nich czegoś później jest nie tylko bezcelowe, ale także podłe.
Wyjaśniam dlaczego.
Urodzenie dziecka to naturalny proces.
Nie musisz prosić go o to dzięki. Kobiety rodzą wszędzie. Żaden z nich nie jest wyjątkowy. Każde dziecko powinno zrozumieć, że to naturalne, że rodzi i rodzi dziecko.
Ale wyrzucanie dziecku zarzutu, że „wyjąłem cię, nie spałem w nocy, byłem niedożywiony” jest po prostu głupie.
Takie są tradycyjne obowiązki każdej matki i wszyscy przez to przechodzimy.
Bliskie relacje rodzinne to długa i trudna praca
Nie powinieneś myśleć, że dziecko tylko dlatego, że urodziło się w twojej rodzinie, będzie już do niej przywiązane. Na relacje między krewnymi wpływają różne czynniki, w dużej mierze zależne od nas.
Na przykład ważne jest:
- Wychowywanie dziecka;
- Wymagania rodziców;
- Brak lub brak zachęty i uwagi;
- Relacje między samymi rodzicami;
- Wpływ innych krewnych.
Aby relacje rodzinne były ze sobą bliskie, trzeba poświęcić dużo czasu na ich budowanie. Jeździć na wspólne wycieczki, podejmować decyzje na spotkaniach, wspólnie świętować święta, cieszyć się wzajemnymi sukcesami.
W przypadku braku bliskich relacji nie należy oczekiwać, że w przyszłości dziecko będzie ciepłe dla rodziców.
Marzenia rodziców należą tylko do ich rodziców
Powszechnym błędnym przekonaniem wielu rodziców jest to, że dzieci z pewnością osiągną to, czego nie mogły. W ten sposób ojciec lub matka po prostu przenoszą swoje marzenia na własne dzieckoświadomie oczekując sukcesu.
Czasami nie myślimy o tym, czego chce dziecko, czy mu się podoba, czy nie.
Po urodzeniu dziecko staje się jednostką, która wraz z dorastaniem ma własne marzenia i pragnienia. Próby narzucenia mu własnej wizji życia mogą przerodzić się w skandal.
Musimy to zrozumieć dziecko nie musi realizować naszych fantazji. To, że daliśmy mu to życie, jest wyłącznie naszą decyzją. W przyszłości sam musi podejmować decyzje.
Kiedy dziecko staje się centrum życia
Na dzieci (w tym w wieku dorosłym) czeka wiele problemów z brakiem uwagi rodziców. Jednak wielu milczy hiperochrona jest również przyczyną ogromnej liczby kompleksów i trudności.
Mamy, które cały czas poświęcają dziecku, skupione na nim i jego wychowaniu, czasami starają się zbyt mocno. A ta hiper-opieka nad dzieckiem może trwać do dorosłości lub starości.
Jak reagują na to dzieci?
Brakuje im powietrza, wolności. Dzieci narażone na nadmierną opiekę starają się uwolnić życie, ale nie robią tego. I dlaczego Ponieważ czują się winni.
Ja sam byłem dzieckiem nadopiekuńczym i doskonale wiem, ile problemów i niedogodności to przyniesie w przyszłości. Żal ci wysiłków matki, które ci poświęcono, stale czujesz się winny wszystkich grzechów i nie możesz budować własnego życia.
Możliwe jest wyrwanie się z hiperwizji, ale jest to bardzo złożony i długi proces, który kosztuje wiele zalet moralnych i długa praca z psychoterapeutą.
W rezultacie: dzieci w pełni chronione nie odczuwają wdzięczności wobec rodziców, a jedynie poczucie winy i bólu.
O czym my, rodzice, musimy pamiętać, decydując się na dzieci:
- Dzieci nie są nam nic winne i nic nam nie są;
- Konieczne jest zapewnienie dzieciom większej swobody i wyboru;
- Niech uczą się na swoich błędach;
- Należy je kształcić jako niezależne i wolne osobowości;
- W przyszłości nie trzeba wymagać niczego od dzieci.
Każda ich decyzja, aby nam pomóc lub nie, powinna być świadoma i nie powinna być narzucana przez wymagania rodziców. Jeśli odmówią - niech tak będzie, nasze wychowanie będzie za to winne.
Nasza miłość czasami wywiera większy nacisk na dziecko, niż powoduje pragnienie bycia bliżej.
Czy zgadzasz się z moją opinią?
(Brak ocen)
Ładowanie ...
